Over mij | Tamara Janmaat | Vrij Communiceren

Eerlijk was ik altijd al.

Maar verbindend? Niet per se.

Ik zei waar het op stond. Zonder filter. Niet om te kwetsen, maar omdat ik niet wist hoe je de waarheid zegt zonder mensen kwijt te raken. Tot ik het leerde. Niet uit een boek, maar door het te doen; onhandig, pijnlijk soms, en met vallen en opstaan.

Ik ben dankbaar dat ik begon vóórdat ik moeder werd. Wat ik nu doorgeef aan mijn kinderen - ruimte, eerlijkheid, zachtheid, aanwezigheid - heb ik zelf vaak gemist.

Onze relaties zijn rauw en echt. Perfect in hun imperfectie. En vol vertrouwen. Ze weten dat hun 'nee' ertoe doet. Dat geldt ook voor mij. Mijn vriendschappen zijn steviger, mijn relatie opener. We blijven niet samen ondanks de conflicten, maar dankzij het zien van wat ze openbreken.

Dit werk bracht me geen maakbaar leven, maar een diepere bedding. Relaties waarin het mag schuren, bloeien, leven. Dat is wat ik wil doorgeven. In mijn werk. In hoe ik leef.

Vrij communiceren. Klinkt mooi. Maar probeer het maar eens.

Jezelf zijn in een wereld vol hokjes, meningen en regels is geen vanzelfsprekendheid. Het is een kunst. En het is oefenen. Niet alleen, maar samen.
Want alleen verval je snel in oude patronen, slik je je woorden in of kom je te hard uit de hoek.

Daarom geloof ik in oefenen. In echt contact. In spelen met het leven zoals het is. Niet om perfect te leren communiceren, maar om vrijer te worden - in hoe je denkt, voelt, spreekt en leeft.

Deze website laat je proeven van hoe ik dat doe,
en of het bij je past.

Mijn manier van werken?

Actief, speels, inspirerend en eerlijk.

Geen trucjes. Geen stappenplannen met garantie. Wel ruimte. Voor wie jij bent en voor wat kan ontstaan tussen jou en de ander.

Ik nodig je uit te onderzoeken wat jezelf zijn voor jóu betekent.
Wat verbinding is, voorbij pleasen of overtuigen.

Ik loop graag een stuk met je mee; in je relaties, in werk, je team of gezin. Met verhalen, oefeningen en eerlijke vragen brengen we beweging in wat vast zat. Niet altijd makkelijk, wel echt.

We onderzoeken, spelen en proberen uit. Niet in theorie, maar in gesprek. Je merkt hoeveel ruimte er komt als je zegt wat je echt bedoelt, zonder de verbinding te verliezen.

Ik vertrouwde bomen meer dan mensen

Als kind vond ik rust in de natuur en in alles wat ik zelf kon maken. Mensen vond ik ingewikkeld, onvoorspelbaar, soms beangstigend. En toch won mijn nieuwsgierigheid van mijn angst. Wat drijft mensen? Wat laat ze stralen? Wat breekt ze open?

Ik werd architect en ontwierp plekken waar mens en natuur elkaar konden ontmoeten. Mooi werk. Zinvol ook. Maar pas in de modder van een vluchtelingenkamp op Lesbos begreep ik wat verbinding écht is. Niet bedacht of gepolijst, maar rauw, eerlijk, levend.

Daar werd iets in mij wakker. Sindsdien volg ik het spoor van echte verbinding; van welzijnswerk en buurtwerk naar wat ik nu doe: ruimte creëren waar we elkaar echt kunnen ontmoeten.

Ik vertrouw nog steeds op bomen. En op wat mogelijk is tussen mensen, als we onszelf durven zijn en aanwezig blijven.

Ik kom altijd uit bij dezelfde kern

De afgelopen vijfentwintig jaar werkte ik op veel plekken; aan tekentafels en op pleinen, in buurthuizen, keukens, scholen en kringgesprekken. Ik gaf vorm aan ruimtes, projecten en gesprekken die ertoe doen.
Altijd aangetrokken tot de plekken waar mensen elkaar écht proberen te raken - waar het schuurt én stroomt, waar betekenis gezocht wordt, en waar mensen bijdragen aan wat belangrijk is.

In mijn werk breng ik nu alles samen wat ik heb geleerd en doorleefd. Geweldloze Communicatie is de basis én de marinade. Trauma-bewustzijn, lichaamswerk en systemisch perspectief lopen mee. Ik werk met ouders, leerkrachten, hulpverleners, teams, activisten en leiders - mensen van vlees en bloed.

En telkens weer draait het om dezelfde vragen:
Hoe luister je, écht?
Hoe geef je woorden aan wat er in je leeft?
Hoe blijf je mens als het moeilijk wordt?

Of ik nu werk met een team dat vastloopt, een stel dat opnieuw wil leren spreken, of iemand die de moed zoekt om zichzelf te zijn, mijn focus blijft hetzelfde: helderheid, keuzevrijheid en verbinding.
Ruimte maken voor wat ertoe doet. En daar woorden aan geven.

En verder?

Mijn werkleven is net zo veelzijdig als ik zelf ben. Op mijn twaalfde bezorgde ik tijdschriften, daarna pakte ik alles aan wat op mijn pad kwam. Ik werkte in de horeca, als architect, procesbegeleider, docent, communitybuilder, coach, trainer, bemiddelaar en maker. Altijd op het snijvlak van menselijkheid, verbeelding en verbinding.

Ik ben getrouwd met Vincent. We hebben twee kinderen: een bijzondere zoon die ons elke dag laat zien wat het betekent om écht te luisteren, te vertragen en bewust te kiezen wat werkt voor ons allemaal, en een vlinderachtige dochter die mijn hart opent met haar sprankelende levenslust. Haar tweede naam is Vive (“levendig”), dat voelde ik al toen ze nog in mijn buik zat.

Ik drink graag koffie, al mijn hele leven cafeïnevrij (anders stuiter ik de dag door). Ik ben bijna tien jaar alcoholvrij, maar proost nog steeds graag - met 0% bubbels of een biertje. Ik eet vegetarisch, tenzij mijn lichaam duidelijk om iets anders vraagt. Mijn lijf krijgt altijd gelijk.

Reizen zit in mijn bloed. Ik heb twee keer in het buitenland gewoond en woon nu met mijn gezin in Haarlem, na een paar jaar in Californië. Vincent is Frans, we ontmoetten elkaar in Zweden - onze liefde was letterlijk een wereldreis.

Natuur is mijn thuis. Laat mij dwalen door de duinen, het bos in, of bij een meer zitten zonder iets te hoeven. Daar word ik stil van binnen. Daar adem ik weer. Ik hou van open water, natte haren en modder tussen mijn tenen.

Creativiteit is mijn tweede natuur. Ik heb gebouwen, meubels en publieke ruimtes ontworpen, twee korte films gemaakt, en gesproken op beat nights en open podia. Ik schilder, maak muziek en zing veel (en ja, ik kan het best goed, en dat vinden mijn man en kinderen gelukkig ook 😉). Ooit, binnenkort, schrijf ik een boek. Niet omdat het moet, maar omdat de woorden zich toch wel aandienen.

Kunst en cultuur maken mijn leven rijk. Ik hou van theater en festivals, al staat dat met een gezin nu op een lager pitje. Van dans tot kleinkunst, van spoken word tot straattheater. Ik kan huilen bij goede muziek, verdwalen in een museum, of geraakt worden door een zin op een muur. Cultuur is voor mij geen bijzaak, maar zuurstof voor mijn ziel.

Mijn lijf houdt van bewegen. Altijd al. Ik heb gevoetbald, geschaatst, geklommen, aan yoga en cross-fit gedaan, en ik dans (veel te weinig, maar ik hou ervan). De laatste tijd wandel ik vooral veel, niet om de beste te zijn, maar om mijn lichaam aandacht te geven, mijn hoofd rust, en te voelen dat ik leef. Beweging is voor mij geen discipline, maar plezier. Thuiskomen in mijn lijf.

Je kunt me nergens voor wakker maken (alstublieft niet). Slaap is heilig. Ik lig er vroeg in en ben simpelweg een leuker mens als ik uitgerust ben, vooral voor mezelf. Uitzonderingen? Als het huis in brand staat of ons gezin me nodig heeft.

Ik hou van afwisseling. Van diepe gesprekken én concrete actie, van plannen én improviseren. Nooit één rechte lijn, altijd gelaagd. Ik hou me niet vast aan overtuigingen, maar beweeg vrij door het leven en blijf nieuwsgierig naar nieuwe perspectieven. Daar ligt voor mij de rijkdom van het mens zijn.

Ik ben geen diplomatiek typje. Ik sta ergens voor, laat me raken en spreek me uit als iets belangrijk voor me is.
Wat er in de wereld gebeurt, gaat me aan. Ik blijf niet stil om de lieve vrede te bewaren. Ik geloof in spreken, ook als het schuurt. In kiezen, ook als het spannend is. En in blijven luisteren, juist dan. Echte verbinding vraagt niet om neutraliteit, maar om moed. Om menselijkheid. Om aanwezig blijven, ook als het wringt.

Dus ja, dit ben ik. Veelkleurig, nieuwsgierig, in beweging. En altijd op zoek naar échte verbinding.

Voel je na het lezen van deze pagina behoefte om met mij in contact te komen.

Stuur me dan een email naar message@tamaracatharina.com